Gifpil: het verhaal van mefloquine van het laboratorium naar de rechtszaal

Deel 2: Proces en politiek

Een mythe verbreken

Ik zou dit aan het einde van deel 1 eigenlijk aan het licht brengen, maar het zal hier net zo goed gaan. Er bestaat een mythe / gerucht / samenzwering over mefloquine en de poging van de CIA om een rij supersoldaten te creëren met behulp van mind control. Laat me dit nu bespreken.

Zoals de meeste mythen, is er een basis voor hen in gebeurtenissen of situaties in het ware leven. Het is alleen dat je moet onthouden om dingen in hun juiste perspectief te begrijpen. Het is waar dat mefloquine een van de geneesmiddelen was die door de CIA werd getest tijdens haar MK Ultra-project. Er is gedocumenteerd bewijs hiervan en ik twijfel er niet aan dat dit is gebeurd. Het feit dat overheden zich in dubieuze projecten als deze begeven, zou voorlopig voor niemand een verrassing moeten zijn.

Echter (en een grote maar dat is er) is er meer dat je moet overwegen. Mefloquine was bijvoorbeeld een van de duizenden geteste medicijnen in dat programma en er was een goede reden om het te testen. Net als andere malariamedicijnen bevindt mefloquine zich in een familie van geneesmiddelen die bekend staat als chinolines. Een ander anti-malaria, chloroquine, is ook een quinilon, en het zijn allemaal derivaten van kinine, het toxische extract dat voor het eerst bekend staat om zijn anti-malaria eigenschappen.

Deze moeten niet worden verward met chinolonen. In deze familie van geneesmiddelen zijn antibiotica, met name fluorochinolonen zoals ciprofloxacine. Deze medicijnen staan ook bekend om hun mogelijke bijwerkingen en er moet voorzichtig mee worden omgegaan. Hoewel het niet bekend is dat het ernstige psychiatrische problemen veroorzaakt, kunnen fluoroquinolonen reacties van het centrale zenuwstelsel veroorzaken zoals hoofdpijn, duizeligheid of slapeloosheid.

Er is niets significant in het feit dat mefloquine werd getest in dit programma, dat trouwens eindigde in 1973. Het werd getest omdat andere geneesmiddelen met een vergelijkbare samenstelling erom bekend waren dat ze geestveranderende bijwerkingen hadden. Voor de zekerheid heb ik enige tijd gekeken naar de waarschijnlijkheid dat het gerucht enigszins waarheid zou kunnen zijn. Ik kon absoluut geen geloofwaardig bewijs vinden dat me zou overtuigen dat het verder onderzoek zou rechtvaardigen. Deze mythe is precies dat, een mythe, en het is kapot gegaan.

Het bedrijfsleven en de politiek van farmaceutische producten

In de jaren tachtig was de regulering van geneesmiddelen op recept in een aantal kringen een onderwerp van grote discussie geworden. Er was een groeiende roep om de tijd die het kostte om drugs op de markt te krijgen te verkorten, en een interessante mix van partijen deed deze oproep.

Natuurlijk had de farmaceutische industrie hier een gevestigd belang bij. Met miljarden dollars op het spel, hoe eerder een bedrijf een nieuw medicijn op de markt kan brengen, hoe eerder het kan beginnen om de ontwikkelingskosten voor dat medicijn terug te verdienen en hopelijk winst te maken voordat het patent op het medicijn afloopt. Farmaceutische bedrijven geven elk jaar miljarden dollars uit aan onderzoek en ontwikkeling van nieuwe therapieën, zodat deze kosten kunnen worden terugverdiend om ervoor te zorgen dat dit onderzoek in de toekomst kan doorgaan.

Binnen de medische gemeenschap bestaat de wens om de bureaucratische processen te elimineren die de beschikbaarheid van mogelijk levensreddende geneesmiddelen vertragen. Veel artsen hebben patiënten gehad die baat zouden hebben bij een nieuwe therapie die in afwachting is van goedkeuring door de regelgevende instanties. Het kan vaak een langdurig en langdurig proces zijn en patiënten kunnen sterven, wachtend op een nieuw medicijn dat zich een weg baant door de bureaucratie.

Elke arts zal u waarschijnlijk vertellen dat zij een raadsel of twee in hun carrière hebben gehad, en veel van hun patiënten worden geconfronteerd met dezelfde raadsels. Een van de grootste is medicatie. Er bestaat niet zoiets als een “perfect medicijn”, elk medicijn heeft bijwerkingen. Het probleem komt naar voren wanneer de bijwerkingen van het medicijn afnemen dat het erger is dan de ziekte waarvoor het bedoeld is. Kankerpatiënten met chemotherapie kunnen van deze eerste hand getuigen.

Het is iets waar ik me ook maar al te bewust van ben, mijn moeder is het afgelopen jaar gediagnosticeerd met reumatoïde artritis. Het werd aanbevolen om methotrexaat te nemen, een medicijn dat ook vaak wordt gebruikt in de chemotherapiebehandeling van mensen die verschillende vormen van kanker bestrijden. Gezien de afweging kijken we naar andere alternatieven, wat veel mensen zouden doen.

Als het echter om veel wetenschappers gaat, is de werkzaamheid van het medicijn meestal het belangrijkste. Kan het de ziekte effectief genezen binnen een bepaalde periode. Wanneer de eerste resultaten van een proef of experiment aantonen dat een stof het vermogen heeft om te doen waarvoor het bedoeld was en het goed doet, is er een duwtje om verder te gaan met meer onderzoeken die de bevindingen bevestigen. Dat iemand mogelijk schade heeft geleden of aan de compound is overleden, is op dit punt nog niet in de vergelijking opgenomen.

Naarmate er meer onderzoeken worden gedaan, overschaduwen de succespercentages bij het genezen van de ziekte vaak de mogelijke nadelige effecten die kunnen worden ondervonden. Er is misschien een tendens om zulke resultaten als toevallig af te spelen om de resultaten in een positiever daglicht te stellen.

1985: een belangrijk jaar

Lariam werd in 1985 goedgekeurd voor gebruik in Zwitserland door de Interkantonale Kontrollstelle ftir Heilmittel (LKS), de regelgevende instantie die op dat moment in Zwitserland verantwoordelijk was voor de goedkeuring van geneesmiddelen op recept. Een uittreksel uit een paper gepubliceerd in het Jaaroverzicht van Volksgezondheid 1986 luidt:

In Zwitserland is de IKS gemachtigd om nieuwe therapeutische agentia te beoordelen voorafgaand aan het op de markt brengen en om de kantons (lokale overheidseenheden die verantwoordelijk zijn voor de gezondheidszorg) op de hoogte te stellen van haar beoordeling inzake samenstelling, reclame en prijs, evenals haar beslissing betreffende goedkeuring of weigering van machtiging voor verkoop (20). Specifieke vereisten voor registratie, inclusief gegevens over veiligheid en werkzaamheid, zijn opgenomen in de voorschriften die zijn geformuleerd in 1955, 1963 en 1972. Sinds 1973 is de IKS ook gemachtigd om de productie van farmaceutische middelen te regelen. Het Zwitserse systeem van goedkeuring van geneesmiddelen is opmerkelijk vanwege de eenvoud en het gebrek aan gedetailleerde specificaties en vereisten. Een Zwitserse universiteitsapotheker heeft opgemerkt dat de hoge mate van samenwerking tussen de IKS en de industrie een opmerkelijk kenmerk is

Ann. Rev. Public Health. 1986. 7: 217-35 Copyright © 1986 door Annual Reviews Inc. Alle rechten voorbehouden

Datzelfde jaar was ook een belangrijk jaar voor het medicijn in de Verenigde Staten. Dat jaar heeft de FDA aanbevolen dat mefloquine wordt goedgekeurd voor gebruik in de Verenigde Staten. De FDA Medical Officer die de aanbeveling deed, was Dr. Celia Maxwell. Uit de destijds gepubliceerde rapporten lijkt aan te geven dat Dr. Maxwell erg enthousiast was over mefloquine, bijna tot het punt dat hij er een cheerleader voor leek te zijn.

Deze rapporten laten ook zien dat Dr. Maxwell, ondanks haar duidelijke mening over mefloquine, nooit zelf het medicijn heeft ingenomen, daarbij verwijzend naar “meerdere gevoeligheden voor drugs”. Ze bekleedt momenteel de functie van Associate Dean of Research aan de Howard University in Washington D.C. Ik heb e-mails gestuurd naar Dr. Maxwell met de vraag of ze bereid zou zijn om deze kwestie met mij te bespreken, maar tot nu toe hebben ze geen reactie ontvangen. Ik blijf het proberen, en als ik echt antwoord krijg, zal ik een onmiddellijke update plaatsen.

1985 was een moeilijk jaar voor de FDA. Ten eerste drukte het congres druk uit om de hoeveelheid tijd die nodig was om een medicijn op de markt te krijgen te verminderen en richtten zij hun aandacht op de regelgever om hen ertoe aan te zetten er iets aan te doen. Congressionele functionarissen werden voor de rechter gebracht door de machtige farmaceutische lobby, en met miljoenen dollars aan potentiële campagnebijdragen op de lijn, handelden ze snel.

Tegelijkertijd was de FDA verwikkeld in een corruptieschandaal, toen uitbetalingen van generieke geneesmiddelenbedrijven aan FDA-werknemers werden ontdekt. Het schandaal lijkt alleen verband te houden met generieke geneesmiddelen en er zijn geen aanwijzingen dat de aanbeveling van Dr. Maxwell werd gegeven als vergoeding voor enige partij. Toch was het een grote opschudding in de cultuur van de FDA.

Door de jaren ’80 was er een steeds toenemend aantal studies over mefloquine. De meeste hadden betrekking op de interactie van mefloquine met andere geneesmiddelen en zouden plaatsvinden op locaties over de hele wereld en met een wisselend aantal deelnemers. Nogmaals, er waren enkele meldingen van ernstige bijwerkingen die psychologische symptomologie inhielden, maar de onderzoeken waren overweldigend positief voor mefloquine.

Het proces begrijpen: klinische onderzoeken

Omdat klinische proeven een belangrijke rol spelen in dit verhaal, en in het goedkeuringsproces voor de medicatie die je neemt, dacht ik dat ik je er doorheen zou leiden om je te helpen dingen in perspectief te plaatsen.

Er zijn geen harde en snelle regels voor klinische proeven, niets specifieks over het vereiste aantal deelnemers aan een studie en andere dingen van die aard. Klinische proeven, in theorie, zijn ontworpen om het best mogelijke resultaat te bereiken in de beste omstandigheden. Vaak zijn de omstandigheden verre van het beste, met name als het gaat om het aantal onderwerpen (mensen) dat beschikbaar is om deel te nemen aan een onderzoek.

Fase nul

Doorgaans zijn er vijf fasen voor een klinische proef, hoewel er slechts vier worden genoemd. De eerste wordt de fase nul klinische studie genoemd. Deze onderzoeken verschillen van andere klinische onderzoeken in de zin dat het verkennende studies zijn die worden gebruikt om het goedkeuringsproces van een nieuw geneesmiddel te versnellen en dat dit meestal bij slechts een paar patiënten wordt gedaan. Vaak zijn dit experimentele geneesmiddelen en worden ze in uitzonderlijke omstandigheden gedaan.

Ik ga mezelf wat verdriet besparen en kopieer en doorloop dit volgende deel over menselijke klinische onderzoeken van centerwatch.com.

Fase l

Fase I-onderzoeken beoordelen de veiligheid van een medicijn of apparaat. Deze eerste testfase, die enkele maanden in beslag kan nemen, omvat meestal een klein aantal gezonde vrijwilligers (20 tot 100), die doorgaans worden betaald voor deelname aan het onderzoek. De studie is bedoeld om de effecten van het medicijn of hulpmiddel op mensen te bepalen, inclusief hoe het wordt geabsorbeerd, gemetaboliseerd en uitgescheiden. Deze fase onderzoekt ook de bijwerkingen die optreden als de doseringsniveaus worden verhoogd. Ongeveer 70% van de experimentele medicijnen passeren deze fase van testen.

Fase II

Fase II-onderzoeken testen de werkzaamheid van een medicijn of apparaat. Deze tweede fase van testen kan van enkele maanden tot twee jaar duren en omvat maximaal enkele honderden patiënten. De meeste fase II-onderzoeken zijn gerandomiseerde onderzoeken waarbij één groep patiënten het experimentele geneesmiddel ontvangt, terwijl een tweede “controle” -groep een standaardbehandeling of placebo ontvangt. Vaak zijn deze studies ‘verblind’, wat betekent dat noch de patiënten noch de onderzoekers weten wie de experimentele drug heeft gekregen. Hierdoor kunnen onderzoekers het farmaceutische bedrijf en de FDA voorzien van vergelijkende informatie over de relatieve veiligheid en effectiviteit van het nieuwe medicijn. Ongeveer een derde van de experimentele geneesmiddelen voltooit met succes zowel fase I- als fase II-onderzoeken.

Fase III

Fase III-studies omvatten gerandomiseerde en blinde testen bij enkele honderden tot enkele duizenden patiënten. Deze grootschalige testen, die meerdere jaren kunnen duren, bieden het farmaceutisch bedrijf en de FDA meer inzicht in de effectiviteit van het medicijn of apparaat, de voordelen en het bereik van mogelijke bijwerkingen. 70% tot 90% van de geneesmiddelen die deel uitmaken van fase III-onderzoeken voltooien deze testfase. Zodra fase III is voltooid, kan een farmaceutisch bedrijf de FDA toestemming vragen voor het in de handel brengen van het medicijn.

Fase IV

Fase IV-onderzoeken, vaak Post Marketing Surveillance Trials genoemd, worden uitgevoerd nadat een medicijn of apparaat is goedgekeurd voor consumentenkoop. Farmaceutische bedrijven hebben in dit stadium verschillende doelstellingen: (1) een geneesmiddel vergelijken met andere geneesmiddelen die al op de markt zijn; (2) de effectiviteit en impact van een geneesmiddel op de lange termijn op de kwaliteit van leven van een patiënt te controleren; en (3) om de kosteneffectiviteit van een medicamenteuze therapie te bepalen ten opzichte van andere traditionele en nieuwe therapieën. Fase IV-onderzoeken kunnen ertoe leiden dat een medicijn of apparaat van de markt wordt gehaald of dat gebruiksbeperkingen op het product kunnen worden geplaatst, afhankelijk van de bevindingen in het onderzoek.

Het is duidelijk dat het uiterst moeilijk zou zijn om de perfect ideale klinische proef uit te voeren, dat is precies zoals het geval is. Dit risico geldt voor elk medicijn op de markt en we nemen dat risico bij elke dosering van een nieuw medicijn. Het komt uiteindelijk neer op de vraag of de beloning het risico wel of niet waard is. Soms is het, en tragisch, soms is het dat niet.

Dit is de vraag die velen zouden stellen na 1989, het jaar waarin Lariam werd goedgekeurd voor gebruik in de Verenigde Staten door de Food and Drug Administration. Helaas kregen veel van die mensen het antwoord dat ze niet wilden krijgen.

In deel 3 beginnen de meldingen van ongewenste voorvallen binnen te komen en het medicijn is betrokken bij een moord.